На першым прыпынку дзяцей чакаў Агонь. На прыкладзе казкі “Кошкін дом” рабятам трэба было расказаць пра правілы карыстання небяспечнымі прадметамі ў хатніх умовах, назваць гэтыя прадметы, патушыць агонь і адправіцца далей ў падарожжа.



Гаспадар наступнага прыпынку запрасіў усіх у госці толькі пасля таго, як падарожнікі разгадалі загадку, героем якой быў Святлафор. Тут мала было закончыць выказванні Святлафора: “Пераходзіць дарогу можна толькі па …”, “Пры перасячэнні вуліцы, трэба паглядзець спачатку …, а потым …” і шмат іншых, але яшчэ трэба было на практыцы паказаць усе дзеянні. Старанні дзетвары Святлафор пахваліў, пажадаў заўсёды захоўваць правілы дарожнага руху і дазволіў пафатаграфавацца з жыхарамі краіны “Правіл дарожнага руху”. На развітанне гульцы паабяцалі намаляваць дарожны знак “Святлафор”, каб не забываць сябра.



Герой чарговага прыпынку, доктар Айбаліт не мог дачакацца сваіх гасцей, бо яму патрэбна была дапамога, ён сам не мог справіцца са сваімі хворымі. Мішцы касалапаму трэба апрацаваць рану і забінтаваць лапу, якую ён параніў аб сук дрэва. Зайку спыніць кроў з носа і прыняць неабходныя меры: накласці на пераносіцу халоднае, прыняць палажэнне нахілу. Калабку зрабіць халодны кампрэс, бо ён моцна стукнуўся, калі ўцякаў ад бабулі з дзядуляй. Акрамя гэтага ўсе памочнікі Айбаліта спрытна справіліся яшчэ з адным немалаважным заданнем – выклікалі хуткую дапамогу па раней адпрацаваным алгарытме. Доктар падзякаваў за зладжаную работу, веды і пачаставаў памочнікаў грэцкімі арэхамі.


Час бег хутка, але на карце заставаўся яшчэ адзін прыпынак, дзе ніхто нас не чакаў, а назву яго трэба было самім расшыфраваць. На сталах ляжалі дыдактычныя карцінкі з сітуацымі “Як можна сябе паводзіць і як нельга”, іх трэба было правільна раскласці, аргументаваць свой выбар і адгадаць назву прыпынка. З дапамогай наводзячых пытанняў выхавальніка дзеці зразумелі, што абмяркоўваюць сітуацыі “Адзін дома” – гэта і была назва прыпынка. Заданні гульні патрабавалі шмат намаганняў ад выхаванцаў, пагэтаму фізхвілінкі “Гэта я”, “Дні тыдня”, “Добра – кепска” былі дарэчы, яны прыдавалі бадзёрасці.
Вось так, выконваючы заданні, пераадольваючы перашкоды на шляху, мы дасягнулі пастаўленай мэты: абагульнілі веды па бяспецы жыццядзейнасці, замацавалі іх на практыцы. Усе ўдзельнікі квэст-гульні атрымалі масу станоўчых эмоцый, бо заданні патрабавалі зладжанасці, спрыту, лоўкасці, хуткасці рэакцыі, вынослівасці і пачуцця спагады.